แม่จ๋า…ทำไม? แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ…
ลู ก เสื อถามแม่ว่า : “พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ”
แม่เสื อเลยตอบว่า : “ไม่หรอกจ๊ะ”
“เมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือคนที่รักเราจริงๆต่างหาก”
“เราจะ ม า ก ที่คุณภาwไม่ได้ ม า ก ที่จำนวu”
“เวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสมไว้กับเรา”
“ถ้าเป็นมิตร ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพและรักเรา”
“ถ้าเป็นศั ต รูที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รูที่จะเป็นแรงผลักดันให้เราต่อสู้เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป”
ลู ก เสื อถามต่อว่า : “แล้วถ้าวันหนึ่ง หนูโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนใช่ไหม”
แม่เสื อตอบว่า : “เมื่อวันหนึ่งหนูเลือกทางเดินได้เอง แม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆหนูเหมือนเดิม”
“แต่เมื่อหนูโตขึ้น หนูก็ต้องหาใครสักคนมาเดินข้างกายแม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง”
“แต่ยังคงเฝ้ามองหนูจนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหว”
“แม่ก็จะหยุด แล้วมองดูเดินหนูต่อไปหรือจนวันหนึ่งที่แม่ต้องจากไป”
“แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของหนูตลอดกาล”
ชีวิตคือการก้าวเดินไปข้างหน้า แต่หนูจงจำไว้ว่า…
การก้าวไปจะมีคุณค่าเราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า ข้างๆหรือแม้แต่ข้างหลัง
เพราะนั่นคือ พ ลั งทั้งหมดที่คอยผลักดันหนู
ให้ก้าวไปพร้อมกับพลังของตัวหนูเอง
ยิ่งโต…ยิ่งเดินลำพัง ม า ก ขึ้น
ยิ่งสูงขึ้น…ยิ่งรู้ว่าคนที่เดินร่วมทาง ม า กับเราค่อยๆ หายไปทีละคนๆ ท้ายที่สุด เราจึงพบว่า…
เพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตเราก็คือ…“ตัวเราเอง”
จงแยกให้ออก “ระหว่างมิตรภาพ กับผล ป ร ะ โ ย ช น์ ”
ต่อให้เป็นคนโปรด “หมดผล ป ร ะ โ ย ช น์ เขาก็ไม่เอา”
สื่งที่หา ย า กที่สุด ก็คือความจริงใจนี่แหละ
น้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไป
แต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่าเรามาจากไหนและ ม า ก ับใครหรอกนะ
แม่เสื อ ตอบ : และยิ้มให้ ลู ก เสื อ
ลู ก เสื อ : ไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง ?
แม่เสือสงสัยจึงถามว่า…“ทำไมเดินช้าจัง”
ลู ก เสื อส่งยิ้มหวานไปก่อนตอบไปว่า…“ก็หนูอ ย า กมีเวลา เดินกับแม่นานๆไง”
ขอบคุณที่มาข้อมูล B it c o ret ech
